Topolowe deski sezonowały się ponad rok nim zacząłem je strugać na początku lutego. Bez pośpiechu spasowałem dziewięć deseczek o grubości nie przekraczającej palca. Składałem je na bukowe kołeczki, które strugałem z kupnych kołków montażowych, za grubych w stosunku do grubości deski. Poszczególne deski łączy zwykle około pięciu kołeczków.
Na powyższych zdjęciach widać jeszcze nierówności głównego rantu, które później wyprowadziłem na prosto. Z reguły staram się nie używać współczesnych miar, to też proporcje tarczy odmierzałem na ćwierci, dłonie i piędźi, w końcu "po to bozia dała oczy, żeby robić na oko" ;) .
Gotową formatkę okleiłem płótnem lnianym. Najpierw wąskim pasem zgrzebnej tkaniny wzmocniłem samą krawędź po obwodzie, następnie płat tegoż płótna przykleiłem od spodu, tak by nadmiar przewinąć przez rant. Do oklejenia frontu użyłem niebielonego płótna o delikatniejszym splocie, nałożyłem je w dwóch warstwach, za każdym razem ponownie nadmiarem oklejając rant. Ostatecznie więc, na rancie tarczy znalazły się 4 warstwy kompozytu lniano - klejowego, za każdym razem przycięte na względnie równą szerokość.
Imacz i paski mocujące do przedramienia przytwierdziłem na kute gwoździe,które wydają mi się bardziej praktycznym rozwiązaniem niż stosowane przez ludzi nity, gdyż w razie oberwania skóry prościej jest dokonać naprawy. By zapobiec obrywaniu skóry zastosowałem podkładki, które wyciąłem z miedzianej blachy. Pod imaczem przybiłem skórzaną kopertę, którą później wypchałem surówką owczego runa, użyłem do tego bardzo wdzięcznych, kutych gwoździków, pozyskanych z destruktu starej walizki z dykty.
Końcowym etapem było ozdobienie tarczy znakiem Pana Bolesława, mianowicie półlwem i czterema rodowymi klejnotami rodu Zarembów. W tym miejscu zaproponowałem Panu Bolesławowi nietypową metodę, którą podpatrzyłem kiedyś na jednym z zachodnich dworów . Chodzi o uplastycznienie znaku, wycinając go ze skóry i naklejając na tarczę, następnie kładąc gesso i farbę. Pan Bolesław dał zgodę.
